Τον Μάρτιο του 2013 συνέβη κάτι στη Λ. που επρόκειτο να αλλάξει τη στάση της απέναντι στη ζωή. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες, ανακαλύπτει τυχαία ένα βώλο στο στήθος της. Η αντίδρασή της ήταν άμεση. Επισκέφτηκε γιατρό και πολύ γρήγορα έγινε η διάγνωση: Ca μαστού, 4ου σταδίου, επιθετικός.
Το άκουσμα της ασθένειας αποτέλεσε έκπληξη γι’ αυτήν. Δεν την τρόμαξε, ούτε σκέφτηκε ποτέ ‘‘Γιατί σε μένα’’. Αποφάσισε να δει τη νόσο ως κάτι το περαστικό, μην αφήνοντάς την με αυτό τον τρόπο να την καταβάλλει και να επηρεάσει σημαντικά την ψυχολογία της. Βέβαια υπήρξαν μέρες που η στάση της αυτή κλονίστηκε εξαιτίας των παρενεργειών της θεραπείας και του φόβου μιας πιθανής μετάστασης. Ποτέ όμως δεν το έβαλε κάτω.
Στη συνέχεια της διάγνωσης ακολούθησε μαστεκτομή και μια σειρά από χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες οι οποίες ολοκληρώθηκαν περίπου 10 μήνες μετά. Στην δύσκολη πορεία της νόσου ιδιαίτερα σημαντική στάθηκε η έμπρακτη στήριξη και παρουσία της οικογένειάς της. Ο σύζυγος και οι δύο κόρες της ήταν πάντα παρόντες κατά τη διάρκεια των ιατρικών επισκέψεων, των χειρουργείων και των θεραπειών, χωρίς η ίδια να το ζητήσει.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στη στάση του συζύγου της. Ο ίδιος φαίνονταν άνετος με την ασθένεια και την κατάστασή της. Τότε αναρωτιόταν αν αδιαφορούσε ή αν δεν τον ένοιαζε και τόσο η κατάστασή της. Αυτή τη στιγμή όμως σκέφτεται πως η στάση του ήταν τελικά βοηθητική για εκείνη. Χαίρεται που εκείνος δεν κατέρρευσε τη στιγμή της κρίσης επιδεικνύοντας ιδιαίτερη ψυχραιμία, καθώς δε θα ήταν σε θέση να το διαχειριστεί κι αυτό. Παρόλα αυτά νιώθει όμως ότι δεν μπορούσε την περίοδο της ασθένειας να καταλάβει αυτό που περνούσε και αισθανόταν.
Βαθιά κατανόηση και στήριξη στο πρόβλημα που περνούσε βρήκε στο Σύλλογο καρκινοπαθών, εθελοντών, φίλων και ιατρών Κ.Ε.Φ.Ι.. Τον χαρακτηρίζει ως δεύτερη οικογένειά της, καθώς εκεί βρήκε ανθρώπους που τη βοήθησαν, την κατάλαβαν σε βαθύτερο επίπεδο και την στήριξαν. Νιώθει τυχερή και χαρούμενη γι αυτό. Έπειτα από την περιπέτειά της συμμετέχει εκεί ως εθελόντρια.
Τυχερή αισθάνεται και ως προς την εμπειρία της με τους γιατρούς και τα νοσοκομεία. Ένιωσε αμέσως ασφάλεια με τον γιατρό που απευθύνθηκε. Της άρεσε η ειλικρίνεια και η στάση του απέναντι στην ίδια και την ασθένειά της. Είναι πολύ ευχαριστημένη και ικανοποιημένη με όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό με το οποίο συναναστράφηκε. Σκέφτεται το νοσοκομείο ‘Άγιος Σάββας’ ως ένα μέρος ιερό το οποίο της προσέφερε σωτηρία.
Η κατάσταση της υγείας της αυτή τη στιγμή είναι καλή. Πραγματοποιεί ανά διαστήματα τις προβλεπόμενες προληπτικές εξετάσεις. Δεν φοβάται μήπως η ασθένεια επιστρέψει. Δηλώνει όμως πως αν υπάρξει στο μέλλον κάποια μετάσταση, θα ήθελε να μην έχει μεγάλη διάρκεια.
Όλη αυτή η περιπέτεια πιστεύει πως τη βοήθησε να εκτιμήσει τον εαυτό της, τις σκέψεις, τις απόψεις, τα συναισθήματα, τα όνειρά της και τις απλές στιγμές της καθημερινότητας. Να εκτιμήσει γενικότερα τη ζωή της και αυτά που έχει, να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται σε ορισμένα πράγματα, να αποβάλλει τοξικούς ανθρώπους απ’ τη ζωή της, να σταματήσει να αναλώνεται σε πράγματα και καταστάσεις που δεν έχουν σημασία.
Στα πλαίσια αυτής της αλλαγής της γεννήθηκε και η επιθυμία να μοιραστεί την προσωπική της ιστορία με άλλους. Στόχος της είναι να εμπνεύσει άλλους ανθρώπους και να στείλει το μήνυμα πως ‘ο καρκίνος και ειδικότερα ο καρκίνος του μαστού μπορεί να νικηθεί’. Ότι η ασθένεια αυτή δεν πρέπει να μας τρομάζει, ότι μπορεί να νικηθεί γι’ αυτό να το παλεύουμε και να μην το βάζουμε κάτω, εκτιμώντας και απολαμβάνοντας όλα αυτά που μας δίνουν ζωή.
