Με αφορμή πρόσφατες προκηρύξεις θέσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας (Δήμου Ηρακλείου – Κρήτης, Περιφέρεια Αττικής), που θέτουν προϋπόθεση οι υποψήφιοι να μην έχουν χρόνια νοσήματα εγείρονται πολλά ερωτήματα για το πώς το κράτος προτίθεται να υποστηρίξει τα άτομα αυτά. Είναι ξεκάθαρο ότι κάτι τέτοιο παραβαίνει κάθε αρχή της Διεθνούς Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.) και δεν επιτρέπει στα συγκεκριμένα άτομα να διεκδικήσουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία μας.
Η είσοδος των ανθρώπων με χρόνιο νόσημα στον επαγγελματικό στίβο είναι σημαντικότατη για την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων αυτών. Πέρα από την οικονομική εξασφάλιση και την κοινωνική ένταξη, αποτελεί το δικό τους εισιτήριο για μια υγιή πραγματικότητα όπου θα περιλαμβάνονται όροι όπως ανάπτυξη, δημιουργικότητα, προσωπική εξέλιξη και εκπαίδευση.
Είμαστε στη θέση να τους το προσφέρουμε;
Στην αντίπερα όχθη άτομα, που έχουν πάρει το εισιτήριο, μας μαρτυρούν μια δύσκολη πραγματικότητα. Η ισορροπία μεταξύ της διαχείρισης της ασθένειας και της εργασίας για ένα εργαζόμενο που νοσεί είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.
Για παράδειγμα η απαίτηση παρακολούθησης ιατρικών ραντεβού και διαχείρισης συμπτωμάτων π.χ. μετά από χημειοθεραπείες πόσο εύκολο είναι να διατηρηθεί;
Έρευνες έχουν δείξει δυο βασικά εμπόδια: Το χρόνο (ο χρόνος εργασίας επηρεάζει το χρόνο, που ο εργαζόμενος ασχολείται με την υγεία του) και την ενέργεια (η ενέργεια που χρησιμοποιεί στην εργασία του δεν του αφήνει περιθώριο να ασχοληθεί με την υγεία του).
Η αναγκαιότητα ουσιαστικής παρέμβασης στη διαχείριση της υγείας των εργαζομένων μέσα από την υιοθέτηση ευέλικτων πολιτικών εργασίας, κατάρτισης των υπεύθυνων στελεχών στις επιχειρήσεις, προσωπικής εκπαίδευσης των ατόμων που νοσούν γίνεται άμεσα αντιληπτή.
Είμαστε στη θέση να τους το προσφέρουμε;
Οι έχοντες τα ηνία των επιλογών θα πρέπει να υιοθετήσουν πολιτικές, σύμφωνα με τις οποίες η πρόσληψη ατόμων με χρόνια νόσημα να θεωρείται δεδομένη σε κάθε είδους Οργανισμό ή Επιχείρηση. Οι Διευθύνσεις Ανθρωπίνων Πόρων και τα στελέχη που εργάζονται γύρω από αυτές, θα πρέπει να επιδεικνύουν την προσδοκώμενη ευελιξία προς την αντιμετώπιση των εργαζομένων με χρόνια προβλήματα υγείας, ώστε να καλλιεργηθεί μια σχέση υποστήριξης και αλληλοβοήθειας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Μπορεί να αλλάξει η κουλτούρα μας;
Μετά την πανδημία έγινε πλήρως κατανοητό ότι κάποιος ασθενής μπορεί να χρειαστεί να λείψει καιρό από την εργασία του, αλλά και να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες δυσκολίες στον εργασιακό χώρο. Ας αρχίσει μια προσπάθεια να βρεθούν εναλλακτικές λύσεις προς όφελος όλων των εμπλεκόμενων, από άνθρωπο προς άνθρωπο.
Evangeli Bista Human Resources Executive|Human Capital Learning & Development
https://www.linkedin.com/in/evangelibista/
