Η ιστορία μας με τον καρκίνο ξεκίνησε το 2017, οπότε διαγνώστηκε ο σύζυγός μου με λέμφωμα Hodgkin. Προϋπήρχε κι άλλη σοβαρή ασθένεια του συζύγου μου όμως, καθώς είχε κινητικό πρόβλημα από το 2011.
Όταν διαγνώστηκε με το λέμφωμα ξεκινήσαμε πάρα πολύ γρήγορα τις διαδικασίες. Έκανε τον κύκλο των χημειοθεραπειών και στη συνέχεια τις ακτινοβολίες για να σιγουρέψουμε το καλό αποτέλεσμα. Πήγαν όλα πάρα πολύ καλά και έκτοτε προχωρά στον τακτικό έλεγχο, πλέον κάθε έξι μήνες. Αυτό που, δυστυχώς, δυσκολεύει την καθημερινότητά του είναι η άλλη πάθηση που αντιμετωπίζει, η οποία είναι ανίατη. Και με αυτό πρέπει να πορευτούμε και να ζήσουμε.
Φυσικά, η καθημερινότητα είναι δύσκολη και πλέον όσο περνάει ο καιρός είναι ακόμη πιο δύσκολη. Γι’ αυτό, από το 2018 ήρθα σε στενότερη επαφή με τον Σύλλογο ΚΕΦΙ, όπου ήμουν ήδη εθελόντρια πριν διαγνωστεί ο σύζυγος μου με καρκίνο. Όταν καταλάγιασαν κάπως τα πράγματα, και μετά από πολλά τρεχάματα που είχαμε, το Μάρτιο του 2018 εντάχθηκα στην ομάδα των φροντιστών και έκτοτε εξακολουθώ να είμαι μέλος.
Προσωπικά, βοηθήθηκα πάρα πολύ από την ομάδα αυτή, γιατί μπόρεσα να εκφράσω τον πόνο μου, την αγωνία μου, τους φόβους μου. Συναναστραφηκα με ανθρώπους που κι εκείνοι είχαν ασθενείς που φρόντιζαν. Άλλοι είχαν συντρόφους, άλλοι γονείς κι αλλοι παιδιά. Οπωσδήποτε, όλο αυτό μας έκανε μία ακόμη πιο δεμένη ομάδα, κι όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω ότι έμαθα πολύ καλύτερα να ακούω τον εαυτό μου, να ξέρω τι θέλω και κυρίως να μπορώ να διαχειρίζομαι πιο σωστά μία δύσκολη καθημερινότητα.
Αυτό που επίσης έμαθα, και αποτελεί σύνθημα της ομάδα μας, είναι ότι πρέπει πρώτα να φροντίζω τον εαυτό μου, για να μπορώ να είμαι δυνατή, να είμαι καλά, ώστε να μπορώ να φροντίζω και να συμπαραστέκομαι στο σύζυγό μου. Αυτό δεν είναι πάντοτε εύκολο, αλλά παράλληλα, πάλι μέσα από την ομάδα, έμαθα ότι είναι πολύ φυσιολογικό κάποιες φορές να μην είμαι καλά, καθώς όλο αυτό που βιώνουμε είναι βαρύ. Μαθαίνω να το αποδέχομαι όμως.
Επίσης, βοηθήθηκα πάρα πολύ όσον αφορά στη σχέση μου με το παιδί μου, διότι και για εκείνο ήταν δύσκολη όλη αυτή η κατάσταση. Είχε τα δικά του θέματα, όπως κι εγώ τα δικά μου. Εν τέλει, βρήκα τρόπο να επικοινωνώ τα θέματά μου, αλλά κυρίως να καταλαβαίνω και τις ανάγκες του παιδιού, το οποίο άνοιγε τα φτερά του για να βγει στη ζωή. Πήρα μεγάλη βοήθεια από το Σύλλογο, καθώς εντάχθηκα στην ομάδα θεραπευτικής φωτογραφίας, λαμβάνοντας και από εκεί μεγάλη στήριξη.
Παράλληλα, συμμετέχω σε εκδηλώσεις και σε ημερίδες που διοργανώνει το ΚΕΦΙ, νιώθοντας ότι είμαι μέρος μιας πολύ μεγάλης οικογένειας. Κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Γενικότερα, οι Δευτέρες, οπότε γίνονται οι συναντήσεις της ομάδας μας, είναι μέρες που τις προσμένω με μεγάλη χαρά. Κυρίως όμως, αυτό που έμαθα, και που μου δημιουργούσε πολύ μεγάλο θυμό, είναι να σέβομαι τον ασθενή και τις επιλογές του. Συνειδητοποίησα ότι για εκείνον είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα, φυσικά.
Κατάλαβα ότι πρέπει να μη λειτουργώ με τη λογική ότι ο σύντροφός μου πρέπει να αλλάξει τρόπο σκέψης, γιατί αυτό είναι αδύνατο, καθώς ο ίδιος βιώνει όλη τη δυσκολία και την αγωνία για το τι πρόκειται να έρθει. Οπότε εγώ, πρέπει απλώς να αποδεχτώ ότι έτσι είναι, δεν μπορεί να αλλάξει, και αυτό που μπορώ να κάνω κάποιες φορές είναι να αλλάξω εγώ τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω την πορεία των πραγμάτων.
