Με το πρώτο άκουσμα της λέξης ‘καρκίνος’ η Α. Α. έπαθε σοκ. Στα πλαίσια ενός προγραμματισμένου ελέγχου ρουτίνας τον Νοέμβριο του 2019 ανακαλύπτει ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού. Ένιωσε αμέσως τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της, να χάνεται ο έλεγχος της ζωής της. Η σκέψη της πήγε κατευθείαν στα παιδιά της. Ήταν μικρά ακόμα και την είχαν ανάγκη. Η αγωνία της γι’ αυτά ήταν μεγάλη, όπως και το άγχος της για το τι θα τους πει. Αποφασίζει λοιπόν απ’ την πρώτη κιόλας εβδομάδα να τους μιλήσει γι’ αυτό που αντιμετώπιζε. Οι αντιδράσεις τους ήταν ποικίλες: θυμός, φόβος, κλάματα, λόγια αγάπης, φόβου, εμψύχωσης και στήριξης προς τη μητέρα τους που νοσούσε. Η αποκάλυψη όμως του προβλήματός της σε αυτά τη βοήθησε να ηρεμήσει και να ξεκινήσει τη θεραπεία της.
Οι εξετάσεις που ακολούθησαν της πρώτης διάγνωσης έδειχναν για καρκίνο στον αριστερό μαστό, λοβιακό, εστιακό, μεταστατικό, καθώς και πειραγμένους λεμφαδένες. Η θεραπεία ξεκίνησε άμεσα με μια σειρά από χημειοθεραπείες. Έπειτα ακολούθησαν μαστεκτομή, συνεδρίες ανοσοθεραπείας και ακτινοβολίες. Όλα αυτά διήρκησαν ως τον Φεβρουάριο του 2021.
Σε όλη αυτή την περιπέτεια δίπλα της είχε τον σύζυγο και τα 4 παιδιά της. Η ίδια δηλώνει πως ήταν μεγάλη η στήριξη που έλαβε από την οικογένειά της. Ο σύζυγος της με τη διαρκή του παρουσία και την ψύχραιμη και αισιόδοξη στάση του την προέτρεψε και τη βοήθησε να διαχειριστεί την κατάστασή της ως κάτι παροδικό, ως κάτι περαστικό. ‘‘Πες ότι έσπασε το πόδι σου’’ της είπε. Η αντιμετώπισή του αυτή της έδωσε δύναμη και αποφάσισε να το δει και εκείνη με τον ίδιο τρόπο.
Σημαντική ήταν η στήριξη και από το ΄΄δυνατό΄΄ υποστηρικτικό της δίκτυο. Εκτός απ’ την οικογένεια, δίπλα της είχε παλιούς, αλλά κυρίως πολλούς νέους φίλους. Αυτοί ήταν άλλοι ασθενείς που έκαναν μαζί χημειοθεραπείες, οι ‘‘συνοδοιπόροι’’ της, όπως τους αποκαλεί. Απέκτησε και μία κολλητή φίλη από αυτή την περιπέτεια, μία άλλη ασθενή, η οποία όμως τελικά δεν τα κατάφερε. Από αυτήν κράτησε τη δύναμή της και την ανάμνηση μιας μεγάλης και περήφανης μαχήτριας που ήλπιζε και πάλευε ως το τέλος με το κεφάλι ψηλά.
Η ίδια καθ’ όλη την πορεία της ασθένειας συνέχισε να εργάζεται ως γιατρός παρέχοντας τις υπηρεσίες της σε άλλους ασθενείς και στηρίζοντας, όποτε της δινόταν η ευκαιρία, και καρκινοπαθείς ασθενείς. Δεν ήταν πάντα εύκολο λόγω των παρενεργειών της θεραπείας, αλλά και του κορωναιού. Δυστυχώς παρατηρεί πως όλα έγιναν πιο δύσκολα εξαιτίας αυτού, ειδικά κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Ο φόβος για την κατάσταση της υγείας της έγινε μεγαλύτερος, έχασε την επαφή με τους άλλους ασθενείς, χάθηκε το χαμόγελο, η επαφή και το άγγιγμα του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, όπως υποστηρίζει.
Την εμπειρία της με τους γιατρούς και τα νοσοκομεία τη χαρακτηρίζει ως πολύ καλή. Το κλίμα γενικά στο νοσοκομείο ήταν πολύ υποστηρικτικό και θετικό. Ιδιαίτερα της άρεσε η στάση του γιατρού της. Τα λόγια του ‘‘θα το παλέψουμε, θα το αντιμετωπίσουμε’’ της έδωσαν δύναμη να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Τον αποκαλεί φύλακα άγγελο της λόγω της στάσης, της φροντίδας που της πρόσφερε πέρα από τα φάρμακα.
Τη στιγμή αυτή η Α. είναι καλά. Πραγματοποιεί τις προγραμματισμένες τις εξετάσεις και προσπαθεί να ρουφήξει κάθε στιγμή. Ο φόβος κάποιες φορές επανέρχεται για λίγο, ειδικά πριν τις εξετάσεις, αλλά δεν του επιτρέπει να την καταβάλλει.
Η ίδια δηλώνει πως η ασθένεια αποτέλεσε μία ευκαιρία για αναγέννηση, για μια νέα καλύτερη αρχή. Τη βοήθησε να αλλάξει ο τρόπος σκέψης, οι συνήθειες, η στάση της απέναντι στη ζωή, ο τρόπος με τον οποίο συνδέεται και σχετίζεται με τους άλλους. Της έμαθε πολλά πράγματα: ό,τι τη ρίχνει, τη χαλάει να το βγάζει από τη ζωής της, να κοιτάει γύρω της εκτιμώντας τα απλά καθημερινά πράγματα. Την ώθησε να βγει απ’ τον μικρόκοσμό της, να σκέφτεται περισσότερο τους άλλους, αλλά και να φροντίζει πιο πολύ τον εαυτό της σε σωματικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο. Νιώθει ότι τα χημειοθεραπευτικά φάρμακα σκότωσαν οτιδήποτε άσχημο και κακό υπήρχε μέσα της.
Η ασθένεια αποτέλεσε μια δοκιμασία γι’ αυτήν, ένα ‘βουνό’ που έπρεπε να ανέβει, μια αναμέτρηση με τον ίδιο της τον εαυτό απ’ την οποία βγήκε νικήτρια. Γι’ αυτό κρίνει σημαντικό, μέσω της προσωπικής της ιστορίας, να τονίσει τη σημασία της πρόληψης, να αποδυναμώσει τη λέξη ‘καρκίνος’, να εμπνεύσει και να δώσει δύναμη σε ανθρώπους που νοσούν. Τους προτρέπει λοιπόν, να μην το βάζουν κάτω, να χαίρονται κάθε στιγμή που η ζωή έχει να τους χαρίσει, δίνοντας τη μάχη τους χωρίς φόβο και με την ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες, πιο φωτεινές μέρες.
