Ονομάζομαι Αλεξία Σβώλου Είμαι δημοσιογράφος υγείας χημικός βιοχημικός και έχω χάσει εδώ και 31 χρόνια τη μητέρα μου από καρκίνο ήπατος και παγκρέατος.
Ήμουν τελειόφοιτη στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων όταν λίγο καιρό πριν την τελευταία εξεταστική, η μητέρα μου διαγνώστηκε με ένα συνδυασμό καρκίνου του ήπατος και του παγκρέατος έχοντας σαν μοναδικό προειδοποιητικό σύμπτωμα έναν επίμονο πόνο στην πλάτη και απώλεια βάρους, καθώς δεν είχε όρεξη να φάει.
Δυστυχώς η ιστορία της μητέρας μου εξελίχθηκε πολύ γρήγορα και οι αναμνήσεις -παρότι όλα αυτά διεξήχθησαν 31 χρόνια πριν -ήρθαν με κατακλυσμιαία ορμή πίσω στο μυαλό μου με την άνιση μάχη που έδωσε η Φώφη Γεννηματά στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός».
Μία αντίστοιχη μάχη στην τότε Γενική Κλινική για 20 μέρες μόλις έδωσε η μητέρα μου και καθόμουν στο πλευρό της ερχόμενη πίσω από το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων όπου σπούδαζα χημεία και ετοιμαζόμουν να πάρω το πτυχίο μου και σχεδιάζαμε μαζί αυτά που θα κάναμε στο Λονδίνο στα μεταπτυχιακά μου. Εκείνη, γνωρίζοντας την πρόγνωση, μου υποσχόταν ότι θα ήτανε μαζί μου νοερά γιατί δεν θα μπορούσε να με ακολουθήσει.
Ωστόσο σχεδιάσαμε όλα όσα θα κάναμε σαν να επρόκειτο να πάμε μαζί και όταν πήγα την κουβαλούσα σε κάθε βήμα, σε κάθε βόλτα, σε κάθε ανάσα. Ακόμα την κουβαλώ, ανεξίτηλο σημάδι στην καρδιά και στο μυαλό, μία ανάμνηση που ο πόνος έγινε λιγότερο οξύς με τα χρόνια αλλά δε χάθηκε ποτέ…. Σήμερα χάρη στην πρόοδο της Επιστήμης και στα καινοτόμα φάρμακα, οι ασθενείς με καρκίνο έχουν πολύ περισσότερο χρόνο απο ότι είχε στη διάθεση της η μαμά μου -κι αν είναι και λίγο τυχεροι έχουν ακόμα περισσότερο χρόνο να χαρούν τη ζωή και τις οικογένειές τους.
Έχουν χρόνο και χρειάζονται και ποιότητα ζωής αλλά για να τα έχουν αυτά χρειάζονται κι έναν άνθρωπο- τον φροντιστή τους- να τους αφιερωθεί ψυχή και σώματι, να τους βοηθήσει να τους συντροφεύσει στις εξετάσεις στις θεραπείες όταν οι θεραπείες πρέπει να γίνονται με σύντομη εισαγωγή στο νοσοκομείο, να τους συνοδεύσει, οδηγήσει, να τους μεταφέρει με το αυτοκίνητο του να τους κάνει παρέα, να τους κρατήσει το χέρι και όλα αυτά χρειάζονται χρόνο, χρόνο που κάποιος αφιερώνει σε ένα συγγενή που αγαπά πολύ.
Εδώ ωστόσο χρειάζεται και η πολιτεία να δείξει πως διαθέτει και ενσυναίσθηση και αντανακλαστικά, να στηρίξει τον φροντιστή που δεν στηρίζεται καθώς είμαστε μια χώρα που δεν έχει δομές τελικού σταδίου, για κανένα νόσημα, ούτε για τα ογκολογικά περιστατικά και αφού δεν έχει δομές τελικού σταδίου οι ασθενείς αναγκαστικά στηρίζονται και υποστηρίζονται σπίτι τους, με ανθρώπους που τους αφιερώνουν ώρες απ’ τη ζωή τους, αλλά για να το κάνουν αυτό αναγκάζονται να σταματήσουν τη δουλειά κι άλλες δραστηριότητες, γιατί το εικοσιτετράωρο έχει πεπερασμένο χρόνο.
Με τα φάρμακα δίνουμε χρόνο στους ασθενείς με καρκίνο. Με την προσωπική φροντίδα αλλά και πρωτοβουλίες της πολιτείας που πρέπει να υπάρξουν, πρέπει να γίνουν άμεσα -χθες αν ήταν δυνατόν- δίνουμε ποιότητα στο χρόνο τους και μετά, περισσότερο χρόνο.
Όπως εγώ μία κόρη 22 ετών είχα χρέος να αγκαλιάσω με κάθε τρόπο την μητέρα μου στην δύσκολη μάχη της, έτσι και η πολιτεία, το κράτος έχει χρέος να αγκαλιάσει και τον ασθενή και το φροντιστή γιατί σε αυτή τη μάχη είναι και οι δυο τους μαζί. Σύμμαχοι. Κι όπως πολλοί καλά γνωρίζουμε η ισχύς είναι μόνο εν τη ενώσει.
